รีวิวหนัง “Perfect Days หยุดโลกเหงาไว้ตรงนี้”
Perfect Days ReviewPerfect Days (2023) หยุดโลกเหงาไว้ตรงนี้ โลกนี้ยังมีโลกหลายใบที่บ้างก็เชื่อมโยงกันบ้างก็ไม่เกี่ยวข้องกันที่เล่าได้อย่างเรียบง่ายสวยงามประหนึ่งผู้ใหญ่กร้านชีวิตกำลังสั่งสอนให้ตีความ
ข้อมูลเกี่ยวกับหนัง: Perfect Days หยุดโลกเหงาไว้ตรงนี้
ประเภท: ดรามา
ผู้กำกับ: วิม เวนเดอร์ส
นำแสดงโดย: โคจิ ยากุโซะ
ความยาว: 123 นาที
กำหนดฉายในไทย: 1 กุมภาพันธ์ 2024 (ในโรงภาพยนตร์)
ถ้าเอ่ยถึงค่ายหนังที่ซื้อหนังต่างประเทศเข้ามาฉายในบ้านเราที่เป็นค่ายเก่าแก่อยู่ยงคงกระพันมาจนทุกวันนี้ผู้เขียนนึกออกอยู่ค่ายเดียวคือค่ายใบโพธิ์สหมงคลฟิล์มที่เห็นโลโก้มาตั้งแต่ตอนขนหน้าแข้งยังไม่ขึ้น หรืออาจเรียกได้ว่าโตมากับการดูหนังจีนของค่ายนี้ที่บางค่ายนั้นได้ล้มหายตายจากไปจากตลาดหนังบ้านเราไปแล้วซึ่งที่ผู้เขียนจะสื่อคือในยุคที่หนังจีน (ฮ่องกง) ไม่ใช่ของตายอีกต่อไปยังมีหนังทางเลือกที่ค่ายนี้ซื้อเข้ามาฉายคือหนังญี่ปุ่น แล้วไม่รู้ว่าผู้เขียนจะรู้สึก
ไปเองหรือไม่ว่าถ้าว่ากันที่หนังญี่ปุ่นที่พะยี่ห้อสหมงคลฟิล์มซื้อมาฉายโรงบ้านเราที่ผ่านตามาผู้เขียนยอมรับในสายตาคนซื้อหนังอย่างยิ่ง เพราะทุกเรื่องกระมังที่คุณภาพเชิงภาพยนตร์อยู่ในระดับยอดเยี่ยมในความเป็นหนังญี่ปุ่นหรือเรียกง่ายๆว่าเป็นหนังญี่ปุ่นชั้นดีทั้งสิ้น แน่นอนหนังญี่ปุ่นอาจไม่ใช่ความบันเทิงสำหรับทุกคนเพราะการเล่าเรื่องที่ไม่แคร์ใครหน้าไหนทั้งสิ้นอยู่ที่ว่าจะคุ้นชินหรือสัมผัสเข้าถึงหรือไม่ เช่นเดียวกับหนังเรื่องนี้ที่จะว่าไปคือถ้าไม่ชินกับหนังญี่ปุ่นอาจหลับเพราะเป็นเหมือนงานศิลปะที่มีความกว้าง
คุณฮิรายามะ (โคจิ ยากุโช) ชายชราผู้เงียบขรึมที่ทำงานเป็นคนทำความสะอาดห้องน้ำสาธารณะในมหานครโตเกียวที่มีเพื่อนร่วมงานที่ดูไม่ค่อยเข้าท่าคือทาคาชิ (โทคิโอะ เอโมโตะ) ในทุกเช้าคุณฮิรายามะจะตื่นนอนกดกาแฟจากตู้ขายเครื่องดื่มขับรถคู่ใจพร้อมฟังเพลงสากลยุค 70-80 เพื่อตะลอนไปทำงานล้างห้องน้ำสาธารณะแล้วเมื่อเสร็จงานเขาก็อาบน้ำที่โรงอาบน้ำกินอาหารร้านเดิมอ่านหนังสือและเข้านอน ในวันหยุดเขาจะเอาผ้าไปซักซื้อหนังสือสักเล่มและไปนั่งหย่อนใจที่บาร์ของมาม่า (ซายูริ อิชิคาวะ) ชีวิตของคุณฮิรายามาะเป็นแบบนี้เหมือนวงจรที่ลงตัวซึ่งเขาก็ได้พบกับคนอื่นให้วงจรนั้นแกว่งบ้างเช่นอายะ (อาโอิ ยามาดะ) แฟนสาวของทาคาชิหรือผู้คนที่เขาได้พบเห็นในทุกวันที่แทบไม่ซ้ำหน้ากัน จนกระทั่งการมาของนิโกะ (อาริสะ นากาโนะ) หลานสาวที่ขอมาพักอยู่ด้วยเพราะหนีออกจากบ้านมาโลกของคุณฮิรายามะจึงสะเทือน เพราะเขายังฟังเพลงจากเครื่องเล่นเทปใช้โทรศัพท์มือถืออะนาล็อกในขณะที่หลานสาวใช้ไอโฟนและฟังเพลงจากสปอติฟาย
เรียบง่ายแต่ละเมียดละไมในสุนทรียภาพของการเล่าเรื่องแต่ต้องแลกมากับความเงียบขรึมจนเรียบเรื่อย แม้หนังจะถูกกำกับโดยผู้กำกับชาวเยอรมัน Wim Wenders แต่ก็ยังเป็นหนังญี่ปุ่นเต็มร้อยเพราะหนังออกมาละเมียดเล่าตามแบบของหนังญี่ปุ่น เพราะในแต่ละวันคนเราทำอะไรบ้างถ้าจะแจกแจงรายละเอียดก็ยากเพราะเยอะหนังจึงเลือกเล่าชีวิตของชายชราที่ทำอาชีพทำความสะอาดห้องน้ำสาธารณะในโตเดียว อาจเพราะเป็นอาชีพที่ถูกมองว่าต้อยต่ำค่าตอบแทนน้อยแต่บางครั้งบางคนอาจไม่ได้ต้องการอะไรมากมายเหมือนตัวหนังที่เหมือนไม่มีอะไรมากมายแต่มีมากมาย
หนังเล่าด้วยความค่อยเป็นค่อยไปให้ได้สำรวจโลกใบเล็กๆหนึ่งใบของคุณฮิรายามะที่เหมือนเป็นโลกที่หยุดเวลาไว้อย่างเงียบๆคือดูอย่างเงียบๆ หนังจึงไม่ได้สื่อสารกับคนดูด้วยบทสนทนานักในครึ่งแรกเพราะคนดูคือผู้สังเกตการณ์ชีวิตของคุณฮิรายามะผู้เงียบขรึม แล้วเมื่อเล่าเรื่องกิจวัตรของคนที่สามัญที่สุดอาจอยู่เกือบต่ำสุดในกงล้อสังคมหนังจึงเดินไปเรื่อยๆสื่อสารด้วยภาพเป็นหลักทำให้เป็นสุนทรียภาพ ทว่าเมื่อการเดินไปช้าๆให้สายตาเก็บเกี่ยวความงามรอบข้างกระทั่งเงาไม้ใบหญ้าก็อาจต้องแลกมาด้วยความเรียบเรื่อยซึ่งก็เข้ากันดีกับความเงียบขรึม
หยุดโลกเหงาไว้ตรงนี้ หนังพูดน้อยแต่อารมณ์มาเต็ม ที่พร้อมพาผู้ชมไปเพลิดเพลินกับการใช้ชีวิตในแบบที่เรียบง่าย พร้อมยังสอดแทรกข้อคิดต่างๆไว้อีกเพียบ กับชีวิตของคนวัยทำงานที่ชีวิตคนเรามันก็แค่นี้แหละจริงๆ ที่มีทั้งวันที่ดี และ วันที่ร้าย ขอแค่เรารับมือกับมันยังไง ขอแค่สนุกไปกับการใช้ชีวิตในแบบที่เราสบายใจ แค่นี้ก็โคตรมีความสุขล่ะ
นับว่าเป็นหนึ่งในการแสดงที่ค่อนข้างเยี่ยมยอดในรอบปีที่ผ่านมา แม้มันจะกลิ่นอายแบบหนังฝั่งตะวันตก อย่าง Lost in Translation หรือ Her อยู่บ้าง แต่เมื่อมาอยู่ในร่างของนักแสดงเอเชีย กิมมิกและการสื่ออารมณ์ต่าง ๆ โดยเฉพาะความเหงา กลับสามารถบีบคั่นออกมาได้อย่างดี และโคจิผู้นี้ก็สามารถรับมือกับบทบาทหน้าที่ของเขาได้ทุก ๆ รายละเอียด
ไม่ประหลาดใจเท่าไหร่ ที่ จะถูกรับเลือกให้เข้าชิงรางวัลอันทรงเกียรติและสูงที่สุดของวงการภาพยนตร์ในปีนี้ เพราะองค์ประกอบต่าง ๆ ของหนังค่อนข้างเหมาะเจาะพอดึและคู่ควร นี่จึงกลายเป็นอีกหนึ่งหนังญี่ปุ่น (ลูกครึ่งเยอรมัน) ที่กลมกล่อมพอดีอย่างไม่น่าเชื่อ การปล่อยให้คนดูมานั่งดูชีวิตแสนน่าเบื่อของผู้ชายคนหนึ่งได้อย่างมีอรรถรส เหลือเชื่อจริง ๆ ว่าจะถ่ายทอดออกมาได้ฟูลฟีลหัวใจคนดูขนาดนี้…
